Alfred Lela
Më i pari është një problem komunikimi publik. Ku duan të arrijnë, dhe si?, pjesëtarët e komunitetit LGBTI me aksionin e tyre të radhës, që i fut ata në shkollat publike të vendit? A e kanë menduar reagimin vijues, apo pikërisht prej reagimit e kanë ndërmarrë këtë aksion? Pra, a ka qenë i qartë qëllimi: lëvizja gay të njihet dhe njëjtësohet me agjenda të tjera të ‘ylberit’ të të drejtave të njeriut nëpërmjet kundërthënies, debatit dhe përplasjes publike?
A e kanë menduar ‘komandantët’ apo ‘komisarët’ e komunitetit gay antropologjinë kulturore dominuese, të shqiptarit në fillim dhe më pas atë universale ku fallikja (mashkullorja) është dominante, por si instrument social dhe kulturor i konstruktuar për ‘t’u futur’ te femërorja dhe, jo te ana e pasme e një fallikeje tjetër?
Dominantja kulturore erotike përfaqësohet, për shembull, nga episode të tilla, universalisht të njohura dhe trashëgimisht të koduara, si për shembull fotoja e Merlin Monrosë me duart te fustani i shkurtër që ia shpupuris era. Në atë përkulje të hirshme, ikona kulturore jo vetëm përfaqëson instinktin e brendshëm të drojës femërore (ma ngriti era fustanin dhe do më shihen të brendshmet), por edhe lakminë e seksit tjetër, instinktin e fallikes për t’u identifikuar me atë drojë pikërisht nëpërmjet ‘thirrjes’ kontrapedale: duart e çdo mashkulli heteroseksual duan të jenë era; ta bëjnë ata atë zhveshje, për të zbuluar atë mrekulli të imagjinuar që e çon përpara gjininë e tyre, jo vetëm si eros, por si kulturë, gjenetikë dhe prerogativë sociale.
Një tjetër shembull lidhet me ‘teatrin’ e Luftës së dytë Botërore (në fakt janë disa shembuj të tillë), ku djaloshi që përcillet për luftë nga e dashura, kryen, në stacionin e trenit apo diku tjetër, një ushtrim kulturor ndarjeje dhe njëkohësisht bashkimi. Te buzët që takohen dhe te ai përqafim malli dhe frike bashkë, takohen jo vetëm botët e brendshme të dy personave të gjinisë së kundërt, por edhe vetë kuptimi kulturor sundues i botës sonë që nga Krishti e këtej.
Fotoja e famshme e vajzës këmbëshkëputur nga platforma e stacionit të trenit, ngritur në ajër nga duart e djalit që është zgjatur nga dritarja e vagonit, shkërbejnë në një episod fotografik gjithë atë bashkim të apollonianes (qiellores), që është mashkullorja, dhe ktonikes (tokësores) që është femërorja. Burri e shkëput gruan nga toka për ta çuar drejt idealit të tij që është qielli, në fakt, dhe jo dashuria. Kjo e fundit është diçka tokësore (ktonike, dioniziake) e bërë për gratë që duan të ngulen dhe të ngulmojnë, por aspak për burrat.
Fotografia (çasti i shkrepur me dritë) na jep sërish një tjetër epitomë të dominantes (zotërueses) kulturore që është marrdhënia mashkull-femër. Fotoja e një gruaje të bukur amerikane në një rrugë të Romës, e ndjekur nga vështrimet njëheri komplimentuese, certifikuese dhe epshore të burrave italianë të rreshtuar para një kafeneje në një stil ala romana. Në fjalorin e sotëm të feminizmit akut, gruaja në atë foto është objekt seksual dhe jo subjekt shoqëror, por si gratë ashtu edhe burrat e kulturës universale e pranojnë këtë ‘objektifikim’ si kod kulturor të përbashkët. Burrat shprehen nëpërmjet tij, ndërsa gratë miklohen.
Ka plot shembuj të tjerë të ngjashëm, që shpjegojnë se sa të vështirë e ka Agjenda (cilado agjendë) përballë Kulturës. Nëse e shohim në këtë prizëm, na lejohet të pozicionohemi më lehtë përballë dy palëve ndërluftuese, që janë komuniteti LGBTI dhe puritanët apo moralistët.
Teprimi i komunitetit gay është moskuptimi i kësaj trajektoreje kulturore sunduese. Ose, të kuptuarit e tij por vendimi për t’i shkuar kundër dhe përplasur me të. Nëse ky është rasti, atëherë ankesa e tyre duhet të bjerë. Përplasjet kulturore nuk kanë asgjë mangut luftës, dhe në luftë nuk mund të qahesh se kundërshtari ka një ushtri më të madhe dhe mjete më të shumta.
Eshtë e vërtetë që gay-t janë palë e margjinalizuar dhe në pakicë, por ajo që kërkojnë, ndërrimi tak-fak i dominantes kulturore është edhe më i vështirë se dita kur një person me prirje homoseksuale ia pranon vetes këtë fakt dhe bën atë që quhet outing. Aktivistët e agjendës gay duhet ta fusin veten në këpucët e shoqërisë: edhe shoqëria duke bërë një sakrificë është duke bërë njëfarë outing-u. Shoqëria në këtë rast sakrifikon kodet e saj kulturore.
Përzgjedhja e shkollave si vende për të vazhduar betejën e njohjes nga komuniteti LGBTI është një tjetër teprim. Familja shqiptare është ende nukli më domethënëns i shoqërisë. Sidomos kur jemi në rastin fëmijë-shkollë, duhet ta njohim shenjtërimin që prindi shqiptar i bën këtij raporti. Një pjesë e madhe e shqiptarëve e shohin progresin e fëmijës të lidhur pazgjidhshëm me shkollimin e mirë. Futja në këtë ‘objekt kulti’ të një tjetër qëllimi ultra progresist siç është pranimi i personave me prirje seksuale të ndryshme, apo të luhatura, nuk mund të merret si një ekskursion në malin e Tomorrit, ose në një vend tjetër të shenjtë monoteist apo pagan.
‘Komandantët’ apo ‘komisarët’ e LGBTI duhet të kishin synuar një gjë tjetër më pak kategorike dhe ndërhyrëse, si për shembull prezantimi në tekstet shkollore i idesë së pranimit ‘të tjetrit të ndryshëm’, qoftë ai ngjyrë, fe, racë apo orientim seksual, si edhe një agjendë kundër bulizmit të ndërtuar mbi këto ‘të ndryshme’. Gjithashtu ‘turi prezantues’ mund të kishte qenë më pak agresiv, duke ua lënë marketimin e agjendës personave publikë që janë miqësorë me agjendën gay.
Edhe heteroseksualët kanë teprimet e tyre, të përfaqësuara nga qëndrime nganjëherë alogjike e nganjëherë shumë puritane për një botë që zhvendoset, dhe kundër së cilës nuk mund të rezistosh me ide që janë dominante kulturore në Arabinë Saudite, por jo në një vend në prehër të Europës si Shqipëria.
Teprimi i parë dhe më i madh është se ‘homot (termi i tyre) po na prishin fëmijët’. Në fakt, ata janë rreziku më i vogël për fëmijët shqiptarë. Ekspansioni i drogërave në shkollat shqiptare është një kërcënim ku e ku më i madh, dhe ky fakt e meriton një zhurmë dhe qëndresë edhe më të madhe se anti-agjenda LGBTI.
Ekspansioni i materiales, ngulitja te fëmijët se suksesi lidhet pazgjidhshmërisht me zotërimin e gjërave të shtrenjta, luksoze dhe vanitoze është një tjetër rrezik. Si nënkategori të kësaj mund të konsiderohet edhe shpengimi i prindërve shqiptarë për ‘t’i shitur lirë’ fëmijët në ‘tregun e skllavërimit’ që është televizioni. Disa herë në vit sheh fëmijë të shqiptarëve që marrin përsipër role star-ësh në spektaklet televizive, ku zhvishen më shumë se duhet, përçudnohen më shumë se duhet, dhe marrin përsipër interpretimin e alter egove të papërshtatshme për moshën e tyre. Me sa duket, vetëm për të mbushur vakumin e mosarritjeve apo pengjeve të prindërve të vet. Mamatë nëpërmjet vajzave dhe etërit nëpërmjet djemve kërkojnë të kapin një ‘ah, sikur!’ që u ka ikur në fëmijërinë dhe adoleshencën e tyre.
Siç ka plot rreziqe të tjera të përditshme, të mbjella në territorin social nga heteroseksualët, që bëjnë një listë për pastrim kimik.
Për ta mbyllur me ata që e filluan këtë debat, komunitetin LGBTI, feja e re e progresivizmit, ku përfshihet edhe agjenda e tyre, nuk mund të implantohet e paketuar brenda një mrekullie që ndodh brenda natës. Shkolla si institucion laik ka shfaqur rezistencë ndaj penetrimit fetar (debati i famshëm i shamive etj.), dhe nuk ka sesi të jetë krahëhapur ndaj një diversioni të dyfishtë, seksual dhe social, si agjenda LGBTI.
Shqipëria është, përfundimisht, një shoqëri me bjerrje shpirtërore që ka ardhur nga institucionet e dobëta të moralit shoqëror si tradita, feja dhe shkolla (universiteti) e vonuar shqipe. Të kërkosh që përsipër shkumës së detit të kësaj mungese të asfaltosh ylberin e trajektores seksuale të pakicës, përkundër konstantes dominante të shumicës, është progresivizëm i pafat.
Financuar Nga Bashkimi Europian
