'A piece of film of my life' / The journalist's experiences from the serious event where the climber lost his life: Armir, I'm fine, Ndoci has lost us

By Armir Mehaj

It was evening, darkness had fallen, when on the other end of the phone someone informs me of an accident in Munella. It seemed that the atmosphere of the holiday was inadvertently spoiled, as I wondered who it might be. Someone told me they are the boys of the association that protects the Lynx. "They are alive and they have saved him" It was good news, but in a few minutes the situation is disturbed again. I actually had a premonition, but not as much as I further experienced it.

Someone informs me that my colleague Alfred Lela and four others, including two of my acquaintances, Ndoci and Iliri, were killed in Munella. Amidst the fear of the truth falls on Fred's phone, which claims to be true while there were several hours waiting for help. "Armir, I'm fine, I'm sorry for Ilir, he 's not well. "Ndoci has lost us," says Fredi, who did not complain about himself.

The road was longer than ever. My car that had some defects that night did not feel the potholes of the road "horror" towards Munella. The location Freddy had sent me was always far away, even where the car did not go any further. I remember someone telling me not to leave. It takes three hours, and you are not even prepared for such a journey. I always remembered my accident and the people who helped me.

At the beginning I had some firefighters in front of me and behind them and two locals, as I was walking someone turned, others stopped, and the higher the light I saw. They were cell phone blisters of area residents searching without orientation. The roar of that night and the roar of the mountains are repeated to me even now. "Hey more" but no one answered. Silently I followed the location that Fred had sent me, whose phone had already been turned off, while the exhausting road had no end. Somewhere in the neck when the wind blew mercilessly he met Shkelzen, the emergency nurse. I remember we were both hugging each other when the wind blew us over the frozen snow ice in Munella which this time did not cause me the adrenaline as always, but fatigue, anxiety and fear of what had happened.

When we arrived, three police officers had arrived about 10 minutes earlier and were trying to light a fire with pine branches. Fred along with the operator and a guide stood so silently standing. Near Illyria it was almost frozen. I called the evidence, he reacted, recognized me and told me that he had severe chest pain. His groans clearly indicated the situation in which he found himself. Lela said she was fine, but her leg did not move, her hand was swollen, but she did not complain. He always wanted to start the search for his friend, Ndoci. He repeated several times, "Banjani, like men, start looking for Ndoci.

Ai ka probleme dhe me zemren e ky i ftoftë është rrezik për të” Policet dhe zjarrfikësit e ardhur nga Puka e Mirdita të prirë nga banorët e zonës nisen kërkimet. Nuk u vonuan shumë e lëshuan piskamën, “e gjetem” e u duk se  u bam ma të fort, por kjo zgjati veç pak minuta. Një burr na u afru e na tha, Ndoci nuk asht i gjall. Eh, çfar situate. Fredi ishte ba dru e nuk donte me e besu, unë nuk dija si të raportoj. Gjithë kohës telefoni nuk pushonte nga njerëzit e Ndocit që më pyesnin a u gjet e si asht. Redaksia nga ana tjetër donte një konfirmim për Ndocin, e unë nuk mundesha me e deklaru pa jetë. Me vdek Ndoci që më kishte tregu qindra histori me sfidat ndër male, ndër ta edhe atë më problemin në zemër, e të gjitha i kishte fitu?! Nuk e besoja vërtetë se ai nuk do ti shkelte ma kto male që me aq mund  e pasion ju dha emër, i bani të vizitueshme e i kthej në atraksion. Ashtu turbullt dëgjoja renkimet e Ilirit, isha përball heshtjes së Fredit, dhe pohimit të imfermjerit, Shkelzenit, se Iliri ishte akull në trup e kishte frik për gjendjen e tij.

Tashmë Iliri duhet transportuar me barrelë, helikopteri nuk vinte.  Fredi pasi u nis Iliri nuk pranonte të nisej pa njerr prej andej e marr me vete trupin pa jetë të mikut të tij. Dikur ja mbusha mendjen te niseshim bashkë me premtimin se trupin e Ndocit do e prisnim tek rruga e makines. Ai se dinte nese kyqi i kembës ishte thyer, por ne kishim vetëm një barrelë e ajo po transportonte Ilirin. E çfarë rruge sfilitëse! 30 minuta pasi u nisem muskujt e këmbëve mu kontraktuan. Pa shumë zhurmë dikujt tjetër i thash të mbante nga krahu Fredin e tashme po mundohesha të ecja pa e dhënë veten.  Situata sa vinte e vështirësohej por operatori i Fresit e kuptoj situatën time. Mes trishtimit qe kishte perjetuar me afrohet e më thot ” vlla nuk dukesh mirë”, i tregova se këmbët më ishin bllokuar, si duket nga kontraktimi i muskujve që  duket se ishin ngrirë nga i ftohti dhe bora në të cilen zhyteshim.

Me ndihmoi me pak ujë që i kishte mbetur dhe një magnezium, të cilin pasi e mbajta nën gju mu duk se me forcoi pak, ose të pakten ishte efekti psikologjik. Infermjeri i urgjences shfrytëzonte rastin sa herë cunat ulnin barrelen në të cilen ishte Iliri ti jepte Ringer nga goja, teksa kryente taktika për të parë nesë Iliri reagonte. Më tej kthehej tek unë e më mbante prej krahu. Se di por udhëtimi për poshtë drejt makinave që gjithnjë dukeshin larg atë natë të mbuluar me dhimbje e acar më ngjanin më një film të trisht. Banorët e zonës u treguan tamam malësor. Edhe pse ishte sfilitëse nuk e lan Ilirin, por po e transportonin me mjaft kujdes pasi një rreshqitje këmbe ishte fatale për të sëmurin, por dhe vetë ata. Me jepte fort forcë një grua me shami të bardhë që sa herë rrezohej, ngrihej e vazhdonte rrugën, dikush më tha është nusja e xhaxhait të Ilirit. I shoqi i saj ishte mbuluar nga heshtja. Kishte vënë mbi shpinë çantën që kishte mbajtur nipi i tij e kujdesej që Ilir të mos e merrte vesh për Ndocin. Një Polic, Marku ishte i vetmi ndoshta prej të angazhuarve të Shtetit që se leshoi barrelen. Një çun i dobët e i gjat me bënte fort përshtypje ku po e gjente gjithë atë forcë.

Her pas here ju drejtohej banorve qe kishte përkrah duke mbajt barrelen, ” Mos u dorëzoni burra”  e shtonte si me shaka …A keni hangër gja sot mor” nje djal tjetër i shëndosh kujdesej për të gjetur rrugët më të shkurtra e shpesh teksa ishte me barrelen mbi supe tregonte se po ndiqte një shteg të hapur nga kanadezet. Profesori, Shkelzeni te cilin e njof prej kohësh si djalin që prodhon vorbat e Gojanit, përsëriste disa herë që prej nisjes, “hë se shkum” si për ti dhënë entuziazem Ilirit se tmerri që kishte përjetuar e po përjetonte do të marr fund shpejt. Dikush na tha se po vinin ushtarët e dukej sikur do na lehtësonin, por un e dija se ardhja e tyre ishte ende e largët për shkak të terrenit dhe largësisë. Lela dukej si nuk po e vinte më këmben në tokë, kur në po arrinim kilometrin e fundit mbërritën ushtarët dhe atë copë rruge Fredi u transportua me barrelë.

Ndërkohë Iliri ishte nisur. Doktor Modi kishte mbërritur lart në Munellë pak çaste pasi ambulanca ishte nisur. Ai kishte përforcuar me të tjera barna ndërhyrjen e infermierit duke arritur që trupi i Ilirit të ngrohej disi. Fredi sa po arrin kishte një pamje të zbehte fort. Duket se ju kishte dorëzuar dhimbjes, por se harroi që ashtu i falënderon malësorët e asaj ane dhe punonjësit e Shtetit që ishin angazhuar. Faleminderit shumë. J’ua paça borxh e veç në gëzime j’ua kthefsha” Serish nuk donte të ikte pa zbritur trupi i pajetë i Ndocit, teksa ushtarët ishin nisur serish drejt majës që normalisht ju duheshin te paktën dhe 5 orë për tu kthyer. Punonjësit e urgjencës sugjerojnë nisjen e menjëhershme të Fredit drejt Spitalit të Traumës e kështu u bë. Mbaj mend që kisha 4 paracetamol, ja dhashë edhe pse e dija se nuk do i bënin asnjë punë në gjendjen ku ishte.

Trupi më ishte mpirë, këmbët ishin lagur e i ftohti më kishte kapluar aq sa makina nuk ngrohte, ndërsa rruga e kthimit dukej shumë më e gjatë se ajo e mberritjez. Në Xham gjithë kohës më dukej sikur më shfaqej Ndoci me zërin e tij kumbues, teksa sa herë e takoja më thoshte Pukës ke çfarë i promovon. Gjithnjë më thoshte se na ka fal Zoti resurse pa hesap e se duhej ti promovonim por edhe të punonim nga pak me malësorët tanë që nuk mjaftonte veç mikëpritja, por duhet edhe të kishin kulturën e gatimit e shërbimit. Ai gjithnjë fliste për shtigjet që kishte markuar, e më kujtonte si i kishte promovuar duke i kthyer në të vizitueshëm, Lumin e Shalë, Currajt, Nikaj-Merturin, Cukalin  Munellen, Terbunin e plot vende të tjera.

But as I meditated I knew that Ndoci would no longer be. The mountain that Ndoci gave life to, took his life that night, and now I know. Is there any other Ndoc who can continue his work with such passion? For something I am convinced that whoever knew him as well as I did, will always travel with Ndoci's advice for Malin./BW