Et tu, Marcus?

Gent Çela

Komunist! - i qenkësh drejtuar Mark Markut, një tjetër deputet i opozitës, të cilit ia kujtoj emrin, jo pa vështirësi, dhe jo për shkak të demencës.

Profesor Marku, vuri në pah disa elementë shqetësues gjatë dhe pas punimeve të Kuvendit Kombëtar të Partisë Demokratike. Lexova të ketë thënë se deputeti tjetër (që për një marrëveshje etike dhe estetike nuk po i kujtoj deri në fund emrin) “rrezikon të nxjerrë PD në pension.”

Pra, jo e anasjellta, si do duhet të kishte qenë normale të ndodhte, më normale ndoshta para disa dekadash.

Ky apokrif për një koleg të të njëjtit soj, me etiketimin që përdoret nga (ne) demokratët për kundërshtarët tejskajshmërisht të pandreqshëm në komunizmën e tyre, si arma e fundit paralizuese ndaj çdo argumenti, fton për pak retro.

Në një foto bardhazi, e hasur në bibliotekën e paçensuruar të internetit, shfaqet i ri, i qeshur dhe i lumtur mes udhëheqësve të dikurshëm E Hoxha dhe R Alia, pikërisht deputeti që cilëson z. Marku si komunist.

Deputeti, që për një ngjarje të ndodhur dikur, shumëkujt i kujton një perim fluturonjës tipik shqiptar, më behu Havel-in kur thotë se “Nuk ka më komunist se ish-komunisti që lufton komunizmin!”.

Problemi kryesor që sot kanë grupimet politike, është gara e zellit të dalëzotsave ombrellë ndaj shefave të cilët kanë gjithmonë të drejtë.

Kjo avokatësi është ndoshta një nga shkaqet e papërtypshme që njerëz normalë në këtë vend, shumica e padukshme me një sens elementar lirie e dinjtiteti, refuzojnë angazhimin politik dhe marrjen e përgjegjësive publike.

Homologimi i pamundur i tyre me ambiente të tilla, shpesh të papërtypshme nga mendje me nivele të ulëta cinizmi, thjeshtëzon të keqen e mbjellë thellë në vend.

Deputeti no name i këtyre rradhëve, sigurisht që nuk është aspak mëkatar për këtë revansh të së keqes.

Por kryetarët, shefat, liderët, që i rrinë postit gjithë turinj, duhet të ujdisin njëherë e mirë këtë ndasi ku dendurazi, më kritikonjësit janë zërat e arsyeshëm që duhen dëgjuar me fisëri.

Lepe-peqeistët mbeten vetëm limontisja dhe pahisja që nuk të çlodh e as të mëkëmb drejt asaj ç’ka është logjike.

Vetëm iluminimi, nëpërmjet një skute ku mund të hyjë pak dritë nga ndonjë xhep i vogël nëpër odat plot pushtet, mund të fitojë mbi këtë errësí.

Duke ndriçuar kafkat e drejtuesve tanë lavdishumë e tërë epope.

Për t’i shpëtuar nga dënimi me një burg që quhet përsëritje.

Për t’i shpëtuar nga pavetësia e ftohtë rrethuar me aprovuesit e gjithçkaje.

Për t’i shpëtuar nga një skamje shpirtërore, imagjinare dhe vizionare.

Kërcimi, kapërcimi përtej vetes do bëjë të shohin jo mure qelish imagjinare, por qiellin sipër tyre.

Kërcimi është shumë i ngjashëm me politikën - thotë Milan Kundera, e të dyja bashkë janë art.

E megjithatë, politikani i një lloji të nemitur, alla “no name & yes sir!”, që brenda ca rreshtave më sollën çekët Havel e Kundera, ndoshta nuk është dhe aq i dëmshëm.

E shumta, është i padobishëm përballë një regjimi.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm