Alfred Lela
Edhe nëse do të tërhiqeshim para një basti për përfshirjen e kryebashkiakut të Vorës në aferat për të cilat publikon, thuajse çdo ditë, dokumente Partia Demokratike, nuk mund të tregohemi njësoj të pasigurt për dy ‘skedina’ të vjetra politike.
E para; asnjë prej politikanëve të akuzuar nga Partia Demokratike si të përfshirë në procese inkriminuese, qofshin këta në nivel lokal, kryetarë bashkish apo qendror, deputetë të Kuvendit, nuk kanë dalë pa gjë. Pra, me anë të rekordit të kohës, provave dhe precedentit mund të themi se Partia Demokratike e ka fituar këtë ‘skedinë’ me skuadrën e Ramës. I vetmi i akuzuar ende në detyrë është kryetari i bashkisë së Krujës, ndërkohë që ‘ruspa e denoncimeve’ ka marrë përpara, së fundmi Valdrin Pjetrin e Shkodrës dhe më parë Elvis Roshin e Kavajës. Arben Ndoka, Mark Frroku, e disa të tjerë, gjithashtu kanë rënë në rrjetën e dekriminalizimit, një aksion i filluar dhe i ndjekur nga PD.
E dyta; kryeministri Rama, mentori i gjithë këtyre emrave të ekspozuar dhe të akuzuar, në asnjë rast nuk ka lëshuar pe, nuk është luhatur, nuk ka dyshuar, bashkë me opozitën, se kanakarët e tij mund të ishin të përfshirë. Ai ka mohuar, përbetuar, sulmuar, shantazhuar dhe përdorur çdo lloj forme tjetër të reagimit politik. Një rekord më vete ka thyer z. Rama në rastin e z. Roshi të Kavajës, të cilin e mbrojti edhe përmes huplave qesharake, si dhënia e dorëheqjes dhe më pas tërheqja prej dorëheqjes.
Duke ditur këta elementë, duke mos i harruar ata, publiku e ka më të lehtë për të gjykuar palët e përfshira në akuza dhe kundërakuza të përditshme. (Bëhet fjalë këtu vetëm për një publik që do të gjykojë faktet dhe precedentët dhe nuk është i verbër nga pathosi dhe interesat e njëanshme politike). Thënë këtë, z. Kajmaku nuk është i fajshëm. Ai mbetet i pafajshëm derisa një gjykatë ose një trupë me tagrin e drejtësisë të ketë shpallur të kundërtën, por kryebashkiaku i Vorës ndëshkohet ‘parapagim’, jo për personalen, por për kolektivitetin e një ‘krimi të pandehur’. I cili ka të bëjë me disa precedentë të ngjashëm të vendosur prej partisë dhe shefit të tij.
Sigurisht, juridikasit do të thonë se nuk ka faje apo dënime kolektive, dhe kjo është e vërtetë. Në jurisprudencë jo, por në ‘artin’ e komunikimit masiv, degë e së cilës është politika e ditës, sigurisht që, ka.
Kajmakut i duhet ‘të paguajë’ për shoqërinë e tij, për pararendësit e tij, për të ngjashmit e tij, për shefin e tij, te i cili nuk besohet më se bën zgjedhje të duhura publike, për partinë e tij dhe, sigurisht, edhe për një klimë të lartë konfliktualiteti e mosbesimi në politikën shqiptare.
Në fund fare, atij i duhet të paguajë për ‘gjënë e falur’. E tillë është zyra të cilin ai okupon, e falur, e dhuruar; një emërim politik për një detyrë e cila certifikohet dhe mbrohet nga gara. Mallkimi ‘mitologjik’ i mungesës së garës, i një dhurate të padrejtë, peshon gjithashtu mbi ‘kryqin’ që i duhet të mbajë mbi shpinë si Agim Kajmaku, si Jorgo Toto.
Financuar Nga Bashkimi Europian
