Alfred Lela
Nxitimi i prokurorëve shqiptarë për t’i dalë përpara digës së çarë nga përgjimet e botuara në gazetën BILD dëshmojnë se, të paktën ata janë sikletosur si profesionistë. Ekziston edhe një rrezik tjetër: ata mund të jenë sikletosur si shërbëtorë. Do të thotë, nuk i kanë shërbyer si duhet pushtetit të radhës apo shefes së tyre të re, duke lejuar rrjedhjen në media të një ‘bombe’ të tillë.
Kjo sjellje vërteton një perceptim i cili e gjykon Prokurorinë shqiptare si politike, pra shërbëtore të pushtetit të radhës. Absolutizmi i animit të Prokurorisë lexohet qartë te vendimi për ta arshivuar, për të bërë një detantë me krimin elektoral në Shqipëri, duke e përcjellë dosjen, tashmë të famshme 339, nga dora në dorë, nga transferimi në trasferim, nga shtyrja në shtyrje.
Mund të thuhet, pa u tendosur, se Prokuroria shqiptare është bashkëprodhuese e krizës politike ku është sot vendi. Prokurorëve nuk u kërkohet të bëjnë lexime të kontekstit politik, por duke qenë se ata janë ‘akuza e Republikës’ duhet ta çojnë pretencën juridike drejt çështjeve që imbalancojnë institucionet e shtetit.
A nuk e ka lexuar dot Prokuroria se, në rastin e përfshirjes së krimit në prodhimin e realiteteve elektorale dhe politike, lokale apo qendrore, ka rënë një balancë që rrezikon edhe pushtetin e tyre, edhe balancat e të gjitha pushteteve.
Duke heshtur ‘në emër të Kryeministrit’, Prokuroria ka rrezikuar edhe vetë Kryeministrin.
Ky është, ndoshta, një lexim filozofik i raporteve të Prokurorisë me institucionet e tjera dhe me detyrën e vet, por nuk është e pasaktë të thuash se, pikërisht mungesa e një filozofie të shtetit, të së drejtës, të detyrës, të atdheut etj., ka krijuar këtë lesh e li kombëtare.
E pafilozofuara, siç vëren në librin e tij me titull homonim studiuesi Hysamedin Feraj, është njëfarë krenie kombëtare ndër shqiptarët (ilustruar nga shprehja e famshme ‘mos na bej filozofi, për shembull).
Prokuroria, duke mbetur e pazonja për të artikuluar rolin dhe tagrin e vet është një peng i ping pongut politik ku, prej dy vjetësh janë përfshirë fort edhe ndërkombëtarët. Të cilët, gjithashtu, kanë dështuar, edhe për faktin se kanë ofruar një produkt ‘të filozofuar’ në mjedise dhe realitete ku anti-filozofikja sundon. Ndërkohë që ata kanë dashur të instalojnë këmishën e forcës të një kontrolli juridik mbi trupin politik shqiptar, antikorpet e politikës dhe gjyqësorit nuk janë ndërsyer për të zhdukur njëri-tjetrin, por për të krijur një mjedis të ri përshtatjeje (mundësisht të përbashkët).
Kështu, ‘promovimi amerikan’ i Arta Markut, përkundër linçimit (megjithatë të drejtë) të Adriatik Llallës nuk ka sjellë asnjë përshpejtim dhe asnjë përmirësim në Prokurori. Nëse Llalla premtonte goditje, shtatoreve të mandatit të tij, të cilat nuk u panë kurrë, Marku nuk premton asgjë, nuk qëndron për asgjë, nuk filozofon asgjë.
Në ndryshim nga Llalla, i cili mundohej të prodhonte një balancë delikate, jo mes pushteteve, por mes më të pushtetshmëve politikë, duke mos cënuar asnjërin, Marku ka preferuar partneritetin me më të fortin e radhës. Ajo duket se ka klasifikuar opozitën si ‘armike të Reformës në drejtësi’ duke kryer kështu një shkurtpamësi,pasi, edhe nëse ish-pushteti është dashakeq i reformës, nuk mund të ketë iluzione se pushteti aktual është dashnor i saj.
Dosja 339 dhe çfarë na mundësoi gjemania BILD të dëgjonim prej saj, është provë e kësaj shkurtpamësie, e këtij rrembi jofilozofik ndër ata që përfaqësojnë shtetin dhe merren me punët e tij.
Tabloidi gjerman ka sikletosur shumë aktorë në Shqipëri. Prokuroria nuk e shpëton dot fytyrën duke nxjerrë një qarkore që flet ‘për nxjerrje të sekretit hetimor’ dhe urdhërin që media të mos publikojë materiale të 339-ës.
Krejt në të kundërt, Pokuroria qëndron sot e akuzuar për ‘varrosje të hetimeve për interesa politike’. Ky është sekreti i vetëm që mësuam prej përgjimeve të publikuara nga BILD.
Discussion about this post