Milivoje Mihajlloviç / portali Kossev
Ballkani është territori historia e të cilit është një kronikë luftërash. Nënqiell ku paqja është dhuratë nga Zoti dhe ku fatkeqësia përsëritet në mënyrë ciklike, me të njëjtat motive dhe protagonistë të ndryshëm. Tokë e “gjakut dhe mjaltit“, me pasurinë që i ka dhuruar natyra, e cila e fsheh historinë e saj “nën qilim“. Rrallëherë ka forcë të përballet me të kaluarën dhe, si rregull, eviton të shohë objektivisht në të tanishmen. Ndoshta për këtë „heroj“ lufte janë për ne ata që kanë përndjekur me qindra civilë, kanë mbushur frigoriferët me kufoma, ose ata që kanë shitur veshkat e të rrëmbyerve…
Në këtë garë ballkanike të pakuptimtë fituan spastruesit etnikë, sharlatanët që mbytën me “lugë të ndryshkura“, hajdutë që fshehën gjithë zhurmë e bujë plaçkitjen, të çmendur që ideuan armiq. … “Kur e humbet kundërshtarin humbet politikën“, thënia e famshme e liderit izrealeit Shimon Peres, mund të jetë “kredoja“ e udhëheqësve ballkanikë në shekuj.
Të plaçkitur, të përndjekur, të rrëmbyer, të vrarë… humbës të manipuluar, nuk patën mençurinë ta vlerësojnë, forcat për t’i njohur as për t’iu kundërvënë.
Ndoshta ndërsa në mbarë botën votohet “për, “ te ne votohet “kundër“. Vetëm në këto territore gjurmohet kaq shumë për identitetin e humbur dhe vetëm këtu ngjashmëritë shpien në ndryshime fatale. Në kuptimin politik, këto territore janë “oqean i kotësisë”. Në këndvështrimin politik- antologji e investimeve të gabuara. Në atë etnik, një përmbledhje udhëzimesh për vrasje. Në atë njerzor, jetë në të kaluarën. Kur duhet të zgjedhim një plan, zgjedhim spinin. Në vend të repektit, urrejtja. Në vend të së vërtetës, gënjeshtra. Në vend të sinqeritetit, mashtrimi. Komplot në vend të revolucionit. Humbjet shpallen fitore. Vetëm këtu gabimet godasin në “qendër”.
Këto janë burimet e frikërave ballkanike të cilat i manipulojnë “udhëheqësit”. Ata e mbajnë gjallë këtë zjarr atëherë kur ai u nevojitet për të fshehur plaçkitjen, gabimet, lëvizjet e dhimbshme… “Një hap më shumë” ose “një hap më pak” është shenja e përbashkët e të gjithë përpjekjeve tona demokratike. Improvizimi është pamja e çdo përpjekje për zgjidhjen e problemeve. Vetëm sa më larg së vërtetës. Frika është me e vlefshme se kurajoja.
Marrëveshje është fjala që shenjon një të pestën e parë të këtij shekulli në këto territore. Por, vetëm këtu konflikti është rrugë drejt marrëveshjes, ndërsa dialogu shtegu për konflikt. Vetëm këtu bisedohet pa asnjë synim që të arrihet marrëveshje..
Ky është themeli i “mosmarrëveshjes” tonë me demokracinë. Udhëheqësit ballkanikë, edhe në të kaluarën, si edhe sot, shkatërrojnë marrëdhëniet demokratike që në embrion. Matrica është e njohur. Çfarë bën qeveria e re? Pështyn mbi qeverinë e kaluar. Por, nuk ka arrestime, nuk ka akuza, nuk ka gjetje dhe kthim të parave të vjedhura. Korbi korbit nuk ia nxjerr sytë! I bie që humbja zgjedhore të jetë shpëtimtare.
Pushteti i vjetër i dorëzon pushtetit të ri qeverisjen, në këmbim të amnistisë. E gjitha kjo mbulohet me disa arrestime të disa njerëzve pa rëndësi, me procese gjyqësore maratonike dhe në fund me vendime lirimi nga akuza. I vetmi motiv për marrjen e pushtetit është etja për pasurim. Mënyra sesi të arrihet pushteti është mashtrimi. Frika është mënyrë sesi të ruhet pushteti. Për fat të keq kjo histori përsëritet, pa gabime, si zgërdhirje ironike për popullin e plaçkitur.
Shoqëritë funksionojnë si ndërmarrje në të cilat dihet me saktësi kush është i ngarkuar me nëntokën, kush për ekonominë, kush për shitjen e “pasurive të familjes”, kush tregton narkotikë, kush merr tendera, kush i pastron paratë e pista. Pas këtij “bordi” qëndron një ushtri e tërë nëpunësish, policësh, kriminelësh, analistësh, sintetistësh, botesh, tifozësh, taksistësh, policësh të korruptuar, gjykatësish dhe prokurorësh prej të cilëve ata “të pastërtit” nuk guxojnë të ngrenë krye…Të gjithë ata kanë nga një pjesë të kulaçit të vjedhur. Shumë veta janë të pavetëdijshëm se në këtë “shoqëri”, besojnë se punojnë “në interes të së mirës së përgjithshme”. Kjo makinë dhe mafie politike prodhon frikë dhe të gjithë atë të keqen e cila, për fat të keq, merr format e vijës imagjinare të konfliktit të përgjithshëm. Nuk u intereson aspak se populli mjekohet nëpërmjet “gugllit”. Që “është diplomuar” më së shpeshti do të thotë se e ka blerë diplomën. Se më të vlefshmit janë njerëzit “që bëjnë kombinime”. Tërë shoqëria i është lënë në dorë xhepistëve dhe amatorëve. Që deklarimet publike janë shndërruar në parada primitive të zilisë dhe dhunës. Ky është trajtimi i vazhdueshëm që i rezervohet popullit të përbuzur dhe poshtëruar, të cilin dita ditës e bindin se “ka edhe një jetë më të keqe se kjo”.
Jetojmë në një ëndërr të keqe. Koha është të zgjohemi.
*Milivoje Mihajlloviç u lind në vitin 1958 në Prishtinë. Ka informuar mbi ngjarjet në Kosovë nga gazeta „Jedinstvo“, Tanjug, RTV Beograd, BBC, APTN, Agjensia Franc Press, CBS. Ka qenë kryeredaktor i Radio-Prishtinës, themelues i Media –Center, redaktor i programit informativ i YU-info TV, aktualisht është drejtor i Radio Beogradit.
**Përktheu për Politiko: Xhelal Fejza
