Intervistë me pantallona me Edi Ramën

Alfred Lela

Me kryeministrin Rama do takohemi sonte për një intervistë, mbi dy orëshe, për PolitikON në RTv Ora. Kam harxhuar me të një fishek të mbetur në një pajë mirëkuptimi të vjetër, që në vitin 2013, kur e intervistova për revistën MAPO, të cilën drejtoja asokohe.

Shumë gjëra kanë ndryshuar. MAPO, revista, pasi kaloi bashkë me gazetën mëmë në një seri shndërrimesh, nuk është më. Nuk është më as ai kryeministër që, megjithëse hante debat e kritikë, zgjonte shpresë. Sikur asnjë shpresë tjetër, atë që sjell me veten rotacioni, ndryshimi i aktorëve, fytyrat e reja që zënë vendin e të regjurave. E me radhë e pafund, si të gjitha iluzionet që bëhen shpresa, apo e kundërta, shpresat që bëhen iluzione në kamaren e shpirtit njerëzor.

MAPO e pat shpallur ‘Njeriu i Vitit’ atë motmot të largët zanafillash, dhe për këtë, si unë, si botuesi i revistës, hëngrëm një linçim vendçe në faqen e parë të Rilindjes Demokratike. Por, ç’rëndësi kanë linçimet dhe arrestimet që kemi ngrënë, dhe mund të hamë sërish, në këtë vend. Jeta vijon, siç duhet të vazhdojë.  

Vijon sonte me këtë intervistë me kryeministrin i cili nga kundërshtarët shihet si Public Enemy Nr. 1, jo sall i tyre, por edhe i vendit. Edhe thjesht kritikët i ngjiten kësaj të përpjete me të njëjtën shkrepëtimë sysh, a thua se duan të ulin prej asaj lartësie gjysmëzotash Prometeun e zgjidhur që ngul këmbë për të ndenjur aty, duke pritur zhgabën e tyre që të përsërisë çukitjen e mëlçisë ripërtëritëse (rilindëse, do të mund të thuhej në rastin e ER).

Unë e njoh këtë predispozitë shkatërruese të kundërshtarit politik e ideor për Tjetrin këtu te ne. Pas përballjes me kryeministrin në emisionin e kolegut Kol Balla (po, për atë heqje pantallonash e kam fjalën, të cilën shumë namuzqarë në të shmajtë e panë si amorale) dhe shumë trima në të shdjathtë e panë si të pamjaftueshme. Një sosh, mjeshtërmadh nuskash presidenciale, që këtu te ne i merr shumëkush dhe meriton pakkush, më sëkëlldësi se kisha qeshur përballë armikut të kllasës së shdjathtë. Një letrar i pabërë, si dardhë shëndreu, më ndaloi në rrugë për të më thënë, sa gabim kisha bërë, që, pas uljes nuk kisha marrë pantallonat dhe mikrofonat në krahë e të ikja asaj salle ku po shërbeja për propagandën e Ramës (kjo figura me pantallona në krahë është e imja, jo e letrarit).

Ia ktheva se, herën tjetër, do të shkoj me një manxerrë të gjatë në përballjen me Ramën, një nga ato gërdulet e vjetra, që më shumë se të vrasin ta qesin shpirtin në hjekë. Do të bëhem micsokol e avnirustem për vegjëlinë e parritur të atdheut (këtë nuk ia thashë, por e mendova ndërkohë që i ktheva shpinën, si për t’i thënë: a ç’më çT!).

Sonte ritakohem me Edi Ramën në një sallë të Akademisë së Arteve. Para thuajse 30 vitesh ai, bashkë me të ndjerin Ardian Klosin, mbanin aty Refleksionet, tashmë të famshme në qarqet intelektuale të Tiranës. Përshtypja ime, përtej transhesë së kohës dhe luftës që na ndan nga 11 janari 1991, është se ajo ka qenë lëvizja e parë politike e Edi Ramës, kur vonesa, dhe ndoshta shija, e pengoi të inkuadrohej në Lëvizjen e Dhjetorit në rol protagonisti.

Çfarë ka për të thënë ai sonte, pas tri dekadash, kur e mori Shqipërinë që kërkoi, për ato mbrëmje të ftohta por të mrekullueshme ndryshimi për vendin?

Çfarë bëri me të? Pse e kërkon sërish?

Me kamën e kësaj pyetjeje shkoj sonte, në një intervistë me pantallona me kryeministrin e Shqipërisë. Manxerrë nuk do të kem me vete, por ndoshta një libër.

Kontakto me Politiko në rast se: Mendoni se nuk shkruajmë Shqip Mendoni se kemi bërë shkelje etike Mendoni se kemi bërë CopyPaste Mendoni se kemi bërë FakeNews Doni të postoni nje Lajm