Alfred Lela
Zgjedhjet e 30 qershorit, që opozita me të drejtë i quan votime, krijuan një iluzion të ri në spektrin politik shqiptar. Në më të paktën mbajtën gjallë shitësit e përhershëm të iluzioneve. Lulzim Basha del e thotë se, 85 përqind e shqiptarëve e refuzuan Edi Ramën, ndërsa ky i fundit i mbytur në djerësë, sa nuk u lag edhe tjetërkund duke falenderuar, përqafuar dhe ngashnjime të tjera për popullin e tij ‘që e don fort’.
Nëse marrim pohimin e Bashës të ’85 përqindëshit refuzues’, mund të copëzohet në disa refuzime. Më i heshturi dhe më i madhi është ai i emigrantëve; 41 përqind e listës zgjedhore në Shqipëri është jashtë. (Kjo është një dramë më vete, por nuk është ky shqetësimi i këtij shkrimi, shkurt mund të thuhet se një klasë politike që ka rreth gjysmën e popullssië jashtë duhet të ikte nga sytë këmbët). Çfarë mbetet pas ‘eksodit biblik shqiptar’ është litari elektoral që tërheqin palët çdo dy vjet, në zgjedhjet e radhës për Bashkitë apo Kuvendin. Pra, rreth 59 përqind, nga të cilët 21.6 (sipas shifrave zyrtare të KQZ të cilat kontestohen nga opozita) kanë dalë në votime duke mbështetur Edi Ramën dhe partizat e tij. Përfundimisht Edi Ramën, sepse përveç Finiqit të marrë nga një parti e minoritetit grek, 60 bashki do t’i kontrollojë Partia Socialiste.
A do të thotë se rreth 37 përqind e elektoratit i përket forcave opozitare me në krye Partinë Demokratike. Absolutisht jo, sepse edhe në këtë fetë të elektoratit ka ‘pakica të heshtura’, ku hyjnë socialistët e pakënaqur, demokratët e pakënaqur (që nuk e durojnë Ramën, por janë të trishtuar, për një arsye a tjetër, edhe me opozitën, apo edhe një elektorat që e ka traditë shmangien e votimeve, pasi ka humbur besimin te politika, e me radhë).
Nëse i zbret të gjitha këto ‘pakica të heshtura’, përqindja e opozitës shkon dikur afër asaj të qeverisë, duke mbetur megjithatë pak më lart. E ndershme është të cilësohet se, 21.6 përqindëshi i Ramës ka brenda edhe forcën, apo joshjen e makinerisë së pushtetit, ku hyjnë administrata, vendet e punës, benefite e premtime të shumta, e pse jo edhe frika.
Kësisoj, besimi që i është dhënë kryeminsitrit kur ai bëri fresh start në vitin 2013 është qartësisht në rënie. Ai vit zgjedhjesh parlamentare ofron për krahasimin më shumë drejtpeshim sesa 2015, edhe për arsye të dyshimeve të shumta për manipulim të votës në zgjedhjet pasuese, siç u pa edhe në përgjimet e publikuara nga gjermania BILD.
Diferenca pozitive mes opozitës dhe mazhorancë, megjithatë, nuk është aq sa duhej të ishte dhe kjo duhet ta shqetësojë lidershpinin e PD. Pas gjithë këtyre skandaleve, keqqeverisjes, korrupsionit, arrogancës, çfarë e mban ende të ngushtë dallimin elektoral mes palëve?
Kjo pyetje ka nevojë për përgjigje të ndershme dhe jo për propagandën që mundohet të krijojë konsensus iluziv në opinion publik për ’85 përqind refuzim’.
Qartësisht, Basha nuk ‘u rrëzua’ nga votimet e 30 qershorit, siç parashikohej apo ndillej nga kundërshtarët e tij, jashtë dhe brenda partisë, por ai nuk është bërë ende zgjedhja më e mirë e shqiptarëve. Vetë refuzimi që z. Basha artikulon, e ka brenda këtë logjikë që i shkon kundër. Sepse lideri i opozitës është duke kërkuar, elektoralisht, dashurinë për të, jo refuzimin për kundërshtarin.
Për të provuar ‘fatin e tij të fundit’ shefi i demokratëve ka në dispozicion vetëm një palë zgjedhje. Pas tyre vjen fillimi ose fundi.
Discussion about this post