Alban Dudushi*
Kjo puna e çmimeve është pak punë e ngatërruar, ëëë…? Vetëm kujtoni dy muaj më parë gurgulenë që u bë me çmimin e parë të këngës në RTVSh: Elvana Gjata, apo Arilena Ara? Kush duhet të shkojë në Eurosong? U ngritën dallgët e u përplasën njerëzit si mos më keq. Të shkretat Elvana dhe Arilena nga konkurrente e shemra, u kthyen në bashkëvuajtëse për shkak të komenteve të njerëzve….
Në të tilla raste (të paktën mua kështu më ndodh), i sheh të gjitha këto dhe i thua vetes: faleminderit shumë që nuk u bëra këngëtar. Me gjithë dashurinë për muzikën, zgjodha një zanat tjetër që të lë jashtë këtyre andrrallave.
Të them të drejtën, që kur kam filluar të drejtoj Top Show-n, E Diell, Top Show Magazine e shumë emisione të tjera gjatë kësaj kohe në Top Channel, publiku ndaj meje ka qenë konsensual. “Sa i mirë është Dudushi! Është shumë i ëmbël Dudushi. Është shumë i ekuilibruar Dudushi, nuk merret vesh hiç me kë është.” E kështu me radhë.
Dilja në rrugë dhe merrja aq shumë komplimenta sa m’u desh të bleja makinë. Futesha në Facebook dhe shpërthente një llavë dashurie komplimentuese. Zgjohesha në mëngjes dhe isha një homo erectus i vërtetë. Dilja para pasqyrës dhe shikoja veten me sytë e dashurisë që më shikonin të gjithë ata që më ndiqnin në ekran.
Pastaj pasqyra u thye më dysh… para një viti, i ftuar prej koleges Eni Vasili, fillova të merrja pjesë në debate të nxehta politike. Meqë moderimin e emisionit e bënte Vasili, unë duhej të thoja mendimet e mia. Dhe ja që mendimet e mia, e çanë publikun tim në mes dhe i vunë njerëzit e shkretë në pozicionin e atyre që përplaseshin për Elvana Gjatën apo Arilena Arën. Pra, publiku im u nda në akuzatorë dhe në mbrojtës. U trondita…
Natyrisht nuk jam aq i i ri dhe i papërvojë sa të mos e di që kur thua mendimin tënd, do bësh dhe armiq. E di gjithashtu cila është gjuha e belbacukëve dhe deledashëve të Facebook-ut, Instagram-it, komenteve në youtube etj., etj., ku ka hapësirë që, siç thotë Eco, “Idioti i fshatit ta thotë mendimin e tij botërisht”. Asgjë nga këto nuk më trondiste. Më tronditi fakti që akuzatorët, apo detraktorët e mi më kërkonin ‘çmimin’. Të gjithë këta e dinin që unë isha shitur. Por, donin çmimin. E paske dhe ti një çmim. Cili është çmimi? Çmimi? Madje dhe disa miq të mitë më pyetën: ore mirë që del e llap tek Eni Vasili, po a ke një çmim? Kjo më tronditi vërtetë shumë sepse, deri në atë moment nuk e dija që unë e paskam një çmim….
Kur i ra telefonit Arbi Agalliu dhe më tha “të mora për çmimin”, u trasha fare. Por pastaj mora vesh që çmimi im ishte ‘Marin Barleti’. Kështu që i falenderoj të gjithë stafin dhe drejtuesit e Universitetit Marin Barleti që treguan çmimin tim. Mund të thonë që qenkam shitur pak, por me siguri ata nuk e njohin Marin Barletin….
Kaq kisha për të thënë. Të tjerat janë histori, e cila natyrisht që duhet mësuar, pasi siç thotë Umberto Eco në letrën dërguar nipit të tij; kur lind në këtë botë je si spektatori që hyn në
kinema kur filmi ka filluar. Kanë ndodhur tashmë shumë gjëra. Është e rëndësishme të mësosh atë që ka ndodhur përpara se të lindje që të kuptosh atë që është duke ndodhur.
*Fjala e mbajtur sot në ceremoninë e marrjes së çmimit ‘Barleti’, dhënë nga Universiteti Marin Barleti
