Alfred Lela
Lulzim Basha e ka hequr nga këmbët dhe nga gjysmëfusha e vet topin, që i la aty ambasadorja amerikane, duke e goditur fort dhe larg, deri në verën e vitit tjetër, 2021. Dy gjëra janë të sigurta tashmë: opozita do t’i rikthehet sistemit duke qenë konkurente përballë qeverisë në fushatën e ardhshme dhe zgjedhjet e radhës nuk do të jenë të parakohëshme, por sipas kalendarit.
Mënyra se si rrodhën ngjarjet dhe metaforizmi i negociatës nëpërmjes togut të fjalëve ‘topi në fushën e Luli Bashës’ nga zonja Kim, lënë shijen e një skenari të paramenduar, për të veshur me petkun e ‘humbësit fitimitar’ shefin e demokratëve. Askush nuk mund ta ngrinte stekën më mirë dhe më lart se amerikanët, të cilët krijuan përshtypjen se Basha gjendej para një zgjidhjeje të vështirë, ndihmuar kjo edhe nga kundërshtarët ‘e sëmurë’ të kryetarit demokrat, që mundoheshin ta kompleksonin (si përherë) me pamundësinë e tij për të pranuar paktin e sponsorizuar nga amerikanët nën trusninë e dyshes Berisha-Meta.
Basha arrin kështu një fitore të dyfishtë, në pamje të pare, duke ‘mundur’ të vetët, pra Berishën dhe Metën, por edhe kundërshtarin e kampit tjetër, kryeministrin Edi Rama. Për një Bashë të sfilitur, që nuk ka arritur asgjë që nga dekriminalizimi, dhe që e ka harruar shijen e fitores elektorale që nga zgjedhja si kryetar Bashkie, kjo nuk është pak.
Megjithatë, një fitore si e Pirros.
Pas një maratone sfilitëse, që mund të ishte edhe e fundit për të, shefi demokrat i dha vetes shansin e një tjetër termopileje (beteje) gjatë së cilës mund të fitojë luftën: zgjedhjet parlamentare të radhës.
Ndoshta është cinike të përmendim sot se Basha ka lënë shumë në tavolinë, duke menduar se do të arrinte në rrugë atë që aulat dhe institucionet nuk ia lejonin, por u rikthye te tryeza për të arritur shumë më pak se sa kërkoi.
A duhet të gëzohemi me faktin se opozita u rifut në sistem, apo të hidhërohemi sepse gjysmës së vjetër të sistemit iu rikthye gjysma tjetër?
A duhet të gëzohemi që cikli akut i krizës u mbyll, apo të hidhërohemi se kjo nuk ishte një paqe që i dha fund luftës?
A duhet të gëzohemi që do të rikthehemi në pluralizëm, pasi në zgjedhjet e radhës do të garojnë të gjitha partitë, apo të hidhërohemi se, të njëjtat lista, personale dhe banale, të kryetarëve do të shohim edhe verën tjetër?
Këto janë pyetje sa për të thënë se marrëveshja nuk ishte historike, por se arritja e saj kryen për historinë funksionin e çdo armëpushimi: siguron paqen, qoftë edhe të përkohëshme.
Këto pyetje (retorike) theksojnë gjithashtu faktin se tranzicioni vazhdon. Ashtu nëpër tym, prania e tij e stërzgjatur na mban peng të gjithëve, dhe jo vetëm opozitën, e përshkruar në cicërimën e kryeministrit ‘pas tre viteve marshim, dhe 3 netëve ngujim’.
Sa u takon shqiptarëve, marshimi është përmbyllur, por ngujimi vazhdon.
Financuar Nga Bashkimi Europian
