"Shitja" e triumfit të rusit Valiev tek shqiptarët, dështimi total i sportit të një vendi

Nga Enton Abilekaj

Fytyra e habitur e mundësit me emër të vështirë, i lindur në Oseti dhe i trajnuar në Rusi ku ka fituar dhe titullin kampion për të rinjtë, ishte po aq emblematike sa medalja e parë e Shqipërisë. I rrethuar nga njerëz me pushtet, nje pjesë pa asnjë lidhje me sportin, i shtypur nga duart që shtrëngonin medaljen e bronxtë, ai dukej me i paqartë se çdo shqiptar për atë entuziazem, që u shkon për shtat vetëm fitoreve të rilindjes. 

Aq me pak që ata qe e rrethonin nuk dinin asnjë fjale rusisht, për t’i shpjeguar të shkretit pse po bënin namin për atë copë bronxi që ngrihej në ajër si Kupa e Botës.

Ashtu si 6 dite me parë një dropulliti i dhuruan bashkinë e Himares, edhe rusi i natyralizuar shqiptar prej pak muajsh, mbante ne dorë një medalje për një shtet që deri ditën kur u reshtua në anen e tij, ndoshta nuk e kishte dëgjuar kurrë. 

Në atë ambient madhështor në Paris, kur fituesit e medaljeve të argjendta ishin duke qarë dhe ata te medaljeve te arta duke festuar me skuadrën e vogël, mitingu i shqiptarëve rreth nje rrethi te bronxte, nuk mund te mos dukej butaforik. 

Ashtu butaforik, erdhi në Shqiperi per tu shnderruar ne lajm të madh, ne krenari te madhe. Për tu shoqëruar me një mesazh te posaçem te Kryeministrit që ia doli që me politikat e tij të kapjes së Komitetit Olimpik pa zgjedhje, të mercenarizojë disa atlete “per te bere krenare” shqiptaret ne bote. 

Me pak ndryshime ne tekst, kete pretendonte lideri me prirje globale, deri tani te paarritura. 

Nuk do ishte fare normale tallja me ate rreth bronxi qe na futi ne historine e Lojerave Olimpike, nese do te ishte vertet nje atlet shqiptar. Jo ne kuptimin e races, as te kombesise. Thjesht ne kuptimin sportiv.

Nje atlet qe mund te kishte ardhur ne Shqiperi si emrigrant apo per qejf, por qe ta niste sportin ketu, te rritej ketu dhe te jetonte si koleget e tij ketu.

Nëse vjen si kampion i Botes per moshat nen 23 vjec me flamurin rus, nëse quhet atlet rus me shtetësi shqiptare, i adoptuar për të kapur një medalje, mund te ndihesh vetem i tallur dhe i mashtruar.

Sepse ajo medalje eshte thjesht nje kontrate financiare qe mundohet te mbuloje deshtimin total te sportit ne nje vend, ku modeli eshte trafikanti, ku fushat e sportit jane bere pallate dhe ora e edukimit fizik mundesi per te bere pushim.

Në një vend ku sporti dhe gara jane vrarë dhe atletja e vetme shqiptare ne lojerat olimpike nuk arriti te ketë sukses, autoret e shkatërrimit dekorojne flamurin me nje cope bronxi per tu mburrur.